Στη δεύτερη επταετία του παιδιού, κεντρική θέση έχει το συναίσθημα, που καθρεφτίζει την ψυχή.
Σε αυτή τη φάση της ζωής, τα παιδιά έχουν εγκατασταθεί σταθερά στο σώμα τους. Ξεκινούν να αλληλεπιδρούν με τον κόσμο με έναν διαφορετικό, πιο συνειδητό τρόπο. Ο κόσμος είναι όμορφος και το παιδί του Δημοτικού τον μαθαίνει, βρίσκοντας την ομορφιά έξω και μέσα του. Οι εντυπώσεις προσλαμβάνονται, επεξεργάζονται και γίνονται προσωπικές. Τα παιδιά διαμορφώνουν τις δικές τους προτιμήσεις, αναπτύσσουν πρότυπα και αξίες. Φτιάχνουν συνήθειες και ιδιοσυγκρασία, δημιουργούν τα δικά τους ιδανικά.
Ως ενήλικες μπορεί να είναι δύσκολο να κοιτάζουμε αυτόν τον κόσμο ως ένα όμορφο μέρος, υπάρχουν αρκετά επιχειρήματα για το αντίθετο. Γι’ αυτόν το λόγο ακριβώς, χρειάζεται παιδαγωγική εγρήγορση, στο πώς παρουσιάζουμε τον κόσμο στο παιδί.
Το Δημοτικό μας είναι «καλλιτεχνικό», γιατί έτσι θρέφεται η σχέση του παιδιού με τα συναισθήματά του, δυναμώνει και παίρνει της διαστάσεις της, η ανθρώπινη ψυχή. Η καλλιτεχνική έκφραση, σε αυτή την ηλικία, θρέφει εξίσου επιστήμονες, καλλιτέχνες, πολυτεχνίτες, ταξιδευτές, αγρότες, επιχειρηματίες ή τον πολιτικό του μέλλοντος. Κάθε αναπτυσσόμενο άνθρωπο.
